Historia Sanktuarium

Biechowo jest miejscowością leżącą we wschodniej części ziemi poznańskiej, 10 km. od Wrześni na historycznym szlaku z Poznania do Kalisza i Jarocina. Historia tego miejsca oraz kościoła parafialnego sięga początków XI w. kiedy to mówi się o nim jako o dawno już istniejącym miejscu kultu religijnego. Pierwsze wzmianki historyczne pochodzą z roku 1232, wspominają zdobycie biechowskiego grodu przez księcia śląskiego Henryka Brodatego. W roku 1252 istnieje już gród kasztelański, którego tytuł pozostanie aż do rozbiorów i znika w roku 1785. Pierwotne dobra biechowskie były dobrami królewskimi, stąd królom przypisuje się założenie grodu oraz budowę drewnianego kościoła pw. św. Piotra., którego istnienie zakłada się już w XI w. Od wieku XIV dobra przechodzą w ręce prywatnych właścicieli; pierwszymi z nich była rodzina Doliwów z Dębna i Biechowa o przydomku „Kot”. W latach 1334-1345 jest nim Mikołaj Doliwa -wojewoda poznański; w roku 1439 posesorem dóbr zostaje Maciej Kot – kasztelan Nakielski. W końcu XVI wieku kościół przechodzi w ręce luteranów, kiedy rodzina Pępowskich zmienia wyznanie. Do roku 1612 pozostaje w ich rękach, aż doprowadzają go do ruiny – wtedy zostaje zwrócony katolikom. W tym czasie kościół trzeba było rozebrać i wybudować nowy drewniany. Konsekracji nowego kościoła dokonał sufragan poznański ks. Biskup Marian Kurski dnia 7 listopada 1677 r. Na początku XVIII w. właścicielami Biechowa i patronami tamtejszego Kościoła byli Smarzewscy. W 1718 r. Świętosław Smarzewski, jako nowy właściciel Biechowa, sprowadza księży Filipinów z Gostynia, obdarowując klasztor dobrami ziemskimi i buduje im drewniany klasztor. Tę fundację zatwierdził papież Innocenty XIII w 1721 r. W 1725 r. przystąpiono do budowy nowej murowanej świątyni oraz klasztoru pod kierunkiem Franciszka Kowalskiego – właściciela Biechowa i fundatora. Na skutek szeregu błędów konstrukcyjnych, kościół podczas burzy ulega zniszczeniu. W roku 1737 rozpoczęto budowę od nowa i zakończono ją w roku 1765, dzięki wsparciu finansowemu miecznika poznańskiego Bieńkowskiego. Dwa lata później nowy barokowy kościół spłonął podczas wielkiego pożaru, który spowodowali kupcy ruscy. W roku 1770 – od uderzenia pioruna – płonie dach kościoła nadwerężając strukturę budowli. Natychmiast dokonano remontu – wzmocniono mury oraz zlikwidowano dobudowane wieże, które groziły zawaleniem. W 1804 r. księża Filipini opuszczają Biechowo. Opiekę duszpasterską nad parafią przejmują księża diecezjalni. Od 1969 r. parafię przejmują OO. Paulini. Do dzisiaj istniejący kościół wraz z klasztorem jest budowlą z tego czasu. Mimo tylu doświadczeń zachował się w niej jeden styl późnobarokowy o rokokowym wystroju wnętrza. Świątynia jest trzynawowa, halowa, z dwoma emporami, o wymiarach 40x20x14m.Może zmieścić ok. 2800 osób. Kościół i parafia od II poł. XVII w. jest pod wezwaniem Narodzenia NMP i Apostołów Św. Piotra i Pawła Od listopada 1984 roku, przez kilka kolejnych lat, co miesiąc sprawowano Mszę św. w intencji Ojczyzny, Do Sanktuarium zaczęły przybywać liczne grupy ludzi pracy, inteligencji oraz rolnicy zrzeszeni w „Solidarności”. Pielgrzymi ufundowali pomnik ku czci zamordowanego przez SB ks. Jerzego Popiełuszki i tablicę wotywną upamiętniającą Poznański Czerwiec 1956 oraz uczcili pamięć żołnierzy Armii Krajowej i oficerów poległych w Katyniu. Na ścianach świątyni znajduje się szereg tablic bądź pamiątek upamiętniających te wydarzenia.

Wystrój rokokowy

Na wystrój rokokowy składają się przede wszystkim główny ołtarz oraz szafa organowa z baldachimami; sześć ołtarzy bocznych; ambona i chrzcielnica z XVIII wieku. Całość świątyni malowana jest w jasnych kolorach z licznymi złoceniami ołtarzy oraz sztukaterii na filarach i pilastrach. Całość świątyni została odnowiona i wyremontowana, od położenia blachy miedzianej na dachach, aż po odnowienie fundamentów i ścian, wytynkowana, pomalowana i wyzłocona, w latach 1969 – 1993 przez OO. Paulinów, którzy przybyli tutaj na prośbę sługi Bożego ks. Kard. Stefana Wyszyńskiego w roku w1969. Tytuł kościoła drewnianego z XI wieku nosi imię św. Piotra; następnie dodano imię św. Pawła, a w XVI w. dodano tytuł Matki Bożej. Dzisiaj świątynia nosi tytuł Narodzenia NMP. Parafia do końca XV wieku była tak wielka, że z biegiem lat powstało z niej 8 innych parafii: Grabowo Królewskie, Nowa Wieś Królewska, Bardo, Murzynowo kościelne, Rumiejki, Nietrzanowo, Winnagóra, Miłosław. Do końca XIX w. była parafią jednolitą pod względem narodowym i wyznaniowym – polska i katolicka. Od roku 1892 – kiedy pruska komisja kolonizacyjna dokonała wykupu części ziem i sprowadziła z Westfalii Niemców, parafia staje się mieszaną. Przykładowo w r. 1906 zamieszkuje ją 1027 Polaków -katolików, 498 Niemców – katolików, 50 Niemców – protestantów. Stąd dla Niemców zostaje ustanowiony wikariusz Niemiec. W okresie okupacji hitlerowskiej kościół zamknięto dla Polaków, a pozostaje pod opieką kapelana niemieckiego – wyłącznie dla Niemców.